Historia księcia z Ofendrii.
To jest piękna historia, zawsze ona była czymś wspaniałym. Owy pan był tak dzielny, że wiele dam marzy go poślubic. Ksiąze wszelkiej mości miał swoje włości w tajemniczej krainie zwanej Ofendria. Otoczona pięknymi polami i lasami. Rzeki były pełne ryb, gdzie jego mieszkańcy mieli dużo zapasu na bardzo długi czas. Książy był znany z waleczności, dawał piękny przykład - "Pamiętaj mój piękny, miłośc to jedna z najpiękniejszych rzeczy. Szanuj to co masz, a będziesz wzorem dla innych". Ten przykład pokazuję jakim trzeba byc człowiekiem wobec drugiej osoby. Pamiętaj też, żebyś szanował wszystko co zostało dla Ciebie stworzone przez Boga - tak zawsze mówił ojciec księcia Alfreda. Alfred - imię pięknej urody księcia.
Pewnego poranka, w samo południe książę wraz ze swoją świtą wyruszył na polowanie niedaleko zamku. Książe zawsze kochał polowania i traktował to jako jedno z ulubionych zajęc. Zawsze przed polowaniem książe modlił się w kaplicy przed obliczem Boga o pomyślne łowy. Sam las wydawał się pięknym miejscem. Jeden z jego kompanów, ktory jest na dodatek giermkiem, zobaczył coś dziwnego. Panie mój, proszę coś zobaczyc. Właśnie tam na niebie - powiedział giermiek do księcią, który był tak wpatrzony w niebo, że aż się zląkł tego co zobaczył. Co widzisz mój giermku? Chmurę? Czy co? Bo ja nic takiego nie widzę co by mogło zwrócic moją uwagę - zapytał się giermka. Giermek był tak zaciekawiony tym co zobaczył, że nie mógł się skupic nad swoimi zdaniami wyznaczonymi przez księcia na drugi dzień. Wracajac do zamku książe myślał nad tym co giermek zobaczył. Sytuacja uspokoiła się na drugi dzień, a zaś w zamku odbyły się urodziny ojca księcia. Król był takim macho, że bardzo lubiał się zabawiac z dziewczynkami w jego komnatach. Panień miał wiele i zawsze szukał sobie następnej do zabawy. Urodziny króla były wielkim świętem państwowym. W każdym domu wisiał jego portret. Dla poddanych był wielkim autorytetem. Znany z wielkich przygód król zawsze chciał, żeby syn poszedł w jego ślady. Książe patrząc na wybryki swojego starego nigdy tak naprawdę nie chciał iśc w jego ślady, aż nagle przypominajac sobie to co jego giermik powiedział, przypomniał sobie o słowach giermka. A co tak naprawdę giermek zobaczył? O tak moi drodzy, wielką dziewicę. Była to piękna dziewica, która pragnęła księcia. Z wielkim podnieceniem książę udał się w nocy do miejsca ostatniego wydarzenia. Nagle on zobaczył ową damę. Dama zaś była tak piękną, że nie mógł ciągle na nią patrzec. Zaślepiony w nią zapytał się jej skąd ona pochodzi. Ona nie odpowiedziała. Książę drugi raz zapytał się dlaczego nie może odpowiedziec na jego pytanie. Damulka przestraszona uciekła tak wysoko, że książę patrząc w niebo ciągle o niej myślał. Proszę Cię wróc. Nie mogę sobie przypomniec kim Ty jesteś? - krzycząc książe ciągle wypowiadał te słowa w jej stronę. Wielka niewiasta, przestraszona poleciala w jego stronę. Ksiązże tak uradowany zobaczył w niej skromną dziewczynę z odległego królestwa. Czy moja pani może wypowiedziec imię dla mojej uciechy? - zapytał się skromnie książe niewiasty. Niewiasta niewiedząc co odpowiedziec powiedziała - Arellene. Mój panie, Arellne - to moje imię.
Arellene była wielką damą, o szlachetnym sercu. Ubrana w niebiesko-białą suknię wyglądała jak Madonna z jasnego nieba. Codziennie, o każdej nocy książę spotykał się z Arellene.
W styczniu ukaże się pierwsze wydanie Kronik Artsowych. Zapraszamy.
